Para puttów

drewno lipowe, polichromowane; wys. 46 cm. Śląsk, ok. 1600 Para niewielkich, manierystycznych rzeźbionych puttów pochodzi zapewne z ołtarzyka, lub - co bardziej prawdopodobne zważywszy na domniemany krąg powstania - z drewnianego epitafium. Putta o obfitych, kędzierzawych czuprynkach, stojące (prawe w kontrapoście, lewe z nogą fantazyjnie przełożoną przez drugą nogę), półnagie, odziane są jedynie w wąskie przepaski na biodrach zawieszone na wstążkach przełożonych przez ramię. Jedną rączką wspierają się pod bok, drugą - w obu przypadkach ułamaną - przytrzymywały nieokreślony przedmiot, czy może raczej fragment architektury (gzyms ?, kartusz ?). Płasko opracowana tylna część zgiętych w łokciach ramion raczej na pewno wskazuje na aplikację puttów do architektonicznego tła; posadowione one były na nim, jak się wydaje, ukośnie, na co wskazywałoby takież usytuowanie płaskich cokolików. Omawiana para wykazuje szereg cech formalnych, które pozwalają ją łączyć z manierystyczną snycerką śląską. Formacja śląskiego manieryzmu, której początki sięgają szóstej dekady XVI w. trwała nieprzerwanie do końca wojny trzydziestoletniej, czyli do końca lat 40. XVII w. W dziedzinie rzeźby jej czołowym przedstawicielem był Gerhard Hendrick (1559-1615), rzeźbiarz pochodzący z Amsterdamu, osiadły przed 1590 r. we Wrocławiu - główna osobowość sztuki dłuta na Śląsku przełomu XVI i XVII w. Hendrick wprowadził do rzeźby śląskiej rys północnego realizmu i szczególnego rodzaju stylizacji wychodzącej od naturalizmu, czego echo widoczne jest w omawianej parze rzeźb - w modelunku ciał i opracowaniu fizjonomii.