Chrystus Ukrzyżowany

drewno lipowe, polichromowane i złocone (polichromia i złocenia w znacznej mierze pierwotne); wys. 70 cm. Śląsk lub Małopolska (?), 1. poł. XVIII w. Bardzo dobrej klasy snycerskiej krucyfiks ukazuje Chrystusa tuż po śmierci z półprzymkniętymi powiekami i spuszczoną głową. Perizonium jest silnie gniecione, opinające w zwarty sposób biodra. Brak jest obecnie ramion, fragmentów stóp i drzewa krzyża. Niemniej rzeźba nosi czytelny zespół cech formalnych sytuujących ją w kręgu późnobarokowej tradycji środkowoeuropejskiej - mogła ona tedy zostać wykonana zarówno na Śląsku, jak i w pozostającej częściowo pod jego wpływem Małopolsce. Wskazywałaby na to ekspresyjna formuła traktowania anatomii prowadząca momentami do deformacji, przesadne uwidocznienie muskulatury czy kośćca klatki piersiowej, w końcu specyficzne opracowanie rysów twarzy pełnej bolesnego wyrazu z udziałem wyraźnych korektur optycznych. W tym kontekście zwraca uwagę silnie przyległe do bioder perizonium o obfitym głęboko ciętym, światłocieniowym fałdowaniu. Pod płytką warstwą wtórną (min. pod złotą farbą pokrywającą perizonium) zachowała się oryginalna polichromia i złocenia.