Pistolet skałkowy, wojskowy,

z pocz. XVIII wieku. Lufa stalowa dług. 265 mm, kal. 18 mm, niegwintowana. Okragła, w tylnej części lekko rozszerzająca się z dwoma poprzecznymi rowkami, z krótkim, rozszerzającym się warkoczem z płytkim nacięciem przeziernika i śrubą mocującą lufę. Na części dennej, po lewej stronie wybity znak kowalski. Nad wylotem umieszczona jest mosiężna, podłużna, wrzecionowata muszka. Zamek skałkowy typu francuskiego z esowatym kurkiem, w którym osadzona jest skałka. Blacha zamkowa stalowa, gładka, bez napisów. Kontrblacha mosiężna. Osada (łoże i kolba) z drewna orzecha. Łoże długie, sięgające wylotu lufy, lekko porzeźbione, z kanałem do umieszczenia pobojczyka pod spodem, uzupełnionym tulejami z blachy mosiężnej. Pobojczyk drewniany, zapewne uzupełniony. Lufa połaczona z łożem stalowymi sztyftami przechodzącymi na wylot przez łoże, dodatkowo przy wylocie pierścieniem z blachy mosiężnej. Kolba łagodnie wygięta, zakończona mosiężną głowica w kształcie gruszki z długimi wąsami po bokach. Osłona spustu mosiężna, z długim wąsem tylnym wzmacniającym chwyt, ozdobionym prymitywnie wyrytym napisem: "F (?) W R. C. 5. N 39". Kształt litery "W" w kształcie występującym w monogramach królów pruskich. Stal, mosiądz, drewno, skora. Długość całk. 423 mm. Waga 1255 g. Europa, Prusy (?). Pocz. XVIII w.