Kusza myśliwska

łuk stalowy, szeroki, mocowany do łoża sznurowymi, splecionymi, woskowanymi wiązaniami; na końcach łęczyska zaczepiona cięciwa (z jelit baranich?), w oplocie sznurowym; łoże - kolumna kuszy - i kolba - orzechowe, dekorowane inkrustacjami z kości - rytowanej i podbarwianej; na grzbiecie prostokątna plakietka z delikatnie rytowanym pejzażem z architekturą w tle; mniejsze plakietki - z wicią akantową i małżowinami; nad kolbą - motyw muszli; ponadto wzory utworzone z niewielkich płytek w formie wachlarzyków i migdałów; na bocznej ściance kolby - duża, owalna plakietka z wyobrażeniem strusia trzymającego w łapie kulę; na grzbiecie przedniej części łoża - wgłębione gniazdo bełtu, wyłożone kością, z wzorami geometryczno-floralnymi; tuż za nim umieszczone ruchome, łukowate ramię rogowe - przycisk bełtu; pod nim widoczny tzw. orzech - element mechanizmu spustowego; z przodu łoża - niewielkie strzemię stalowe;
stal, drewno orzechowe, sznury, jelito, kość grawerowana, podbarwiana; róg; dł. całkowita ze strzemieniem 71 cm; szer. 57 cm, głęb. 10 cm.
Europa Środkowa, Czechy?; ok. poł. XVIII w. (Na jednej z kościanych płytek wydrapana data „1745”).

Kusza - broń bojowa w dawnych wiekach, w XVIII i XIX wieku stosowana już tylko jako broń myśliwska i sportowa (zawody bractw kurkowych).