Szabla turecka typu „kilidż”, w pochwie od szabli typu „szamszir”

głownia stalowa, damasceńska, z zaznaczonym nieznacznie zbroczem i silnie wyodrębnionym piórem z widocznym młotkiem; jelec mosiężny, krzyżowy, ramiona zakończone wydłużonymi, owoidalnymi buławkami; rękojeść z ptasią głowicą, w okładzinie z gotowanego rogu; guzy - główki nitów - srebrne; taśma łącząca okładziny - mosiężna; pochwa od innego typu szabli - wykonana z buczynowych trzasek, pokrytych czarną skórą; długa szczelina;
trzewik i szyjka z blachy srebrnej niskiej próby, zdobione delikatnym grawerunkiem floralno-geometrycznym; na okuciu trzewika niezidentyfikowana cecha złotnicza (?); u nasady szyjki - gniazda na wąsy jelca ozdobione motywem muszli; para ryfek wielogrannych, z brajcarkami - odlana z mosiądzu i srebrzona, z geometrycznym ornamentem wzdłuż krawędzi;
stal, mosiądz, srebro, buczyna, skóra, róg;
dł. głowni 80 cm, krzywizna 7 cm, dł. całk. 92,6 cm; dł. pochwy 81 cm.
Turcja, XVIII/XIX w.
Obiekt po gruntownej, profesjonalnej konserwacji, polegającej głównie na usunięciu uszkodzeń spowodowanych dopasowaniem na siłę szabli do pochwy od inaczej ukształtowanej głowni. Stąd wynika jednoznaczne zalecenie konserwatorskie, aby broni nie wprowadzać do pochwy i eksponować obiekty osobno.