Putto na konsoli

drewno lipowe (uzupełniane wtórnie sosnowym), polichromowane i złocone, wys. 44 cm. Małopolska (?), ok. 1660-70. Rzeźba stojącego w rozkroku półnagiego putta w draperii opasującej biodra, z charakterystyczną fryzurą o bujnych „kapuścianych” lokach, z lewą ręką złożoną na piersi, prawą (obłamaną) zgiętą w ramieniu, stojącego na ornamentalnej konsoli, aplikowana jest do płaskiego lica. Mogłoby to wskazywać na fragment większej całości, pochodzący np. ze stalli zakonnych. Putto nie przedstawia aniołka, brak mu bowiem skrzydełek, a typowego dla epoki geniusza - prezentera; i tak w zgiętej prawej rączce trzymało ono zapewne atrybut, bądź - co bardziej prawdopodobne - kartusz z objaśniającym napisem. Rzeźba jest typowym wytworem epoki przejściowej w snycerce północoneuropejskiej (w tym polskiej) - między manieryzmem a barokiem. Motywem jeszcze manierystycznym jest niewątpliwie konsola o charakterze małżowinowo-chrząstkowym, natomiast charakterystyka putta, zwłaszcza jego zażywnej, nalanej twarzy i realistycznie traktowanej fryzury o wijących się bujnych włosach, świadczy na rzecz przebijających się tendencji barokowych.