Chrystus Zmartwychwstały

drewno lipowe, polichromowane; wys. 84 cm.
Małopolska (?), ok. 1500

Prezentowana późnogotycka, wysokiej klasy rzeźba Chrystusa pełniła pierwotnie funkcję tzw. figury rezurekcyjnej, wystawianej na ołtarzach w Niedzielę Wielkanocną. Chrystus ukazany jest w chwili Zmartwychwstania, w ujęciu tradycyjnym dla tej zrodzonej w okresie średniowiecza koncepcji: w stojącej, przegiętej pozie o lekkim kontrapoście, z prawą ręką błogosławiącą, lewą trzymającą pierwotnie Labarum (Chorągiew Rezurekcyjną). Tradycyjny jest również ubiór - spięty na piersiach płaszcz zarzucony na nagie ciało. Zwraca uwagę dekoracyjny charakter płaszcza: wyszukana kompozycja o silnych przekątnych liniach namarszczeń zbieranych w pęk u lewej, uniesionej ręki, a także powierzchnia rozczłonkowana kilkoma ostro łamanym podłużnymi fałdami.
Eksponowane jest zwłaszcza podbicie płaszcza tworzące szeroki półksiężyc. Modelunek ciała jest oszczędny, jakby zatarty, a zarazem finezyjny; twarz odznacza się delikatnymi, drobnymi rysami o długim, wąskim nosie i niewielkich oczach, gładkich włosach i zaroście. Utrzymana w tradycyjnej konwencji przedstawienia polichromia - jasnoczerwony płaszcz o niebieskim podbiciu oraz naturalistyczna karnacja - choć zapewne przemalowana w okresie baroku, bliska jest oryginałowi i podkreśla walory rzeźbiarskie dzieła. Typ przedstawieniowy, ogólny charakter rzeźby, stylizacja draperii płaszcza, budowa głowy i fizjonomia, jednoznacznie wskazują na przełom XV i XVI w.
Popularność maniery łamanych szat w tym okresie i brak szczególnych cech charakterystycznych uniemożliwia ścisłe określenie środowiska powstania; sądząc po popularności i interpretacji tematu można domniemywać powstanie dzieła w Małopolsce.