Matka Boska z Dzieciątkiem

drewno nieokreślonego gatunku (dębowe ?), polichromowane;
wys. 124 cm, (wyłamane lewe przedramię Dzieciątka).
Polska (?), 1. poł. XIX w.

Stojąca w silnie wyprostowanej pozie, w nieznacznym kontrapoście, Matka Boska, odziana w buty, suknię z długim rękawem i płaszcz okrywający prawe ramię, przerzucony przez prawy bark i szeroką połą od lewego biodra okrywający kolana. Silnie owalna głowa o rozpuszczonych włosach nakryta jest pofalowaną chustą. Na prawej ręce Maryja wznosi Dzieciątko, przytrzymując je
ręką lewą gestem chwytania stópki, o kolistej głowie okolonej bujnymi, podciętymi włosami, odziane w długą sukienkę, z prawą rączką złożoną na piersiach (lewe przedramię wyłamane). Szaty Maryi utrzymane w tradycyjnych kolorach - różowa suknie i błękitny płaszcz; karnacje, szaty Dzieciątka i podbicie płaszcza żółtawe. Figura ustawiona jest na ośmiobocznym postumencie. Z uwagi na znaczny ciężar (a tym samym trwałość) drewna (dębowego ?) można przypuszczać, iż rzeźba eksponowana była na zewnątrz, pochodząc być może z kapliczki. Dzieło wywodzi się jeszcze z tradycji barokowej, czego śladem jest ogólny charakter kompozycji, owal głowy i rysy twarzy o wysoko uniesionych brwiach i szerokich oczach, czy sute marszczenie płaszcza z malowniczo upiętą połą na kolanach. Obdarzone jest już ono jednak szeregiem cech, takich jak równoległe fałdowanie draperii, czy uspokojona, hieratyczna poza, charakterystycznych dla wieku XIX, dla ducha klasycyzmu zdobywającego wówczas popularność w szerokim kręgu polskich prowincjonalnych warsztatów snycerskich. Nie sposób jednak wskazać na ścisłe datowanie czy dokonać przekonującej próby związania z konkretnym środowiskiem artystycznym.