Para aniołów

drewno lipowe, bielone i złocone (pozłota wtórna); wys. 65 cm.
Małopolska, 2. ćw. XVIII w.

Para średniej wielkości klęczących aniołów w długich tunikach odsłaniających jedno kolano, i płaszczach zarzuconych na ramię i biodro. Wielkość, upozowanie i charakter rzeźb mogą wskazywać na to, iż być może stanowiły one figury asystencyjne przy tabernakulum. Świadczyłby o tym, na przykład, gest adoracji prawego anioła. Rzeźby stanowią wytwór małopolski nawiązując do trwałej i silnie zakorzenionej w tej dzielnicy tradycji snycerskiej wywodzącej się ze sztuki Baltazara Fontany, włoskiego rzeźbiarza i sztukatora działającego w Krakowie ok. 1700 roku. Jej przejawem jest zwłaszcza postberniniowskie traktowanie dynamicznych,
wzburzonych draperii, ciętych ostro łamiącymi się, migotliwymi, drobnymi fałdami i układającymi się w partiach płaszczy w burzliwe kaskady. Do Fontanowskiej tradycji nawiązują także gładko, sensualnie traktowane partie anatomiczne, w tym pulchne fizjonomie. Reprezentantami tej, trwającej aż do połowy wieku tradycji byli m. in. działający w Krakowie: Antoni Frączkiewicz, Wojciech Bilski, Michał Dobkowski czy Piotr Rojowski. Autor prezentowanej tu pary aniołów jest jednak raczej reprezentantem jednego z mniejszych ośrodków małopolskich okresu późnego baroku, których geografia nie została dotąd naukowo opracowana.