Św. Jan Nepomucen

drewno lipowe bogato polichromowane (pod obecną zachowana zapewne pierwotna, zbliżona polichromia), wys. 123 cm.
Polska, 3 ćw. XVIII w.

Powstałą w jednym z środowisk polskich (Mazowsze?, Małopolska?) późnobarokowa rzeźba tego popularnego w okresie baroku świętego - czeskiego męczennika z XIV w., mężnie stającego w obronie tajemnicy spowiedzi przed władzą królewską, patrona dobrej sławy, podróżnych i przeprawiających się przez wodę - stanowi jedną z typowych odmian w ikonografii nepomuceńskiej rozwijanej najpierw w Czechach, później zaś w Austrii, na Morawach i w krajach niemieckich, od początku XVIII w. spopularyzowanej także w Polsce. Święty - odziany w wielobarwny strój: czarną sutannę, białą rokietę i złotawy mucet kanonicki z czerwonym podbiciem, przedstawiony jest w silnym zwrocie z biretem kanonickim (nakryciem głowy) przytrzymywanym w wyciągniętej prawej ręce. Lewa, ręka, zgięta w łokciu, pierwotnie przytrzymywała krucyfiks, w jaki wpatrywał się święty. Rzeźba stanowiła zapewne obiekt wolnostojący, przechowywany wewnątrz kościoła, na co wskazywałoby z jednej strony pełne opracowanie rzeźbiarskie leców, z drugiej zaś dobry stan zachowania. Na trzecią ćwierć XVIII w. wskazują: typ fizjonomiczny, opracowanie draperii rokiety o wiotkich, skośnych fałdkach i dynamika podbitego wiatrem mucetu.