Św. Barbara

drewno nieokreślonego gatunku polichromowane,
wys. 74 cm.
Francja lub Belgia (?), 2. poł. XVII w.

Prezentowana figura św. Barbary pochodzi z 2. połowy XVII w. i nosi cechy typowego dla krajów romańskich tego czasu
barokowego klasycyzmu w kostiumie antykizującym. Bosonoga święta odziana jest w suknię spodnią i bogato drapowany płaszcz ściśle opinający biodra, kolana i lewe ramię - jego połę niewiasta przytrzymuje swą prawą dłonią, w lewej z kolei trzyma otwartą książkę. W tle figury stoi wielki model wieży - atrybut świętej. Do charakterystycznych cech rzeźby należy uspokojona
pionowa postawa ciała w zrównoważonym, dyskretnym kontrapoście, linearne układy spływających ku ziemi draperii zachowujących pełną logikę i konsekwencję czytelnego układu fałdów, a także idealizowana, antykizująca, „rzymska” fizjonomia o regularnych rysach z cylindryczną, pełną długą szyją i regularnym owalem twarzy. Wielkie podobieństwo łączy prezentowaną rzeźbę św. Barbary ze słynnym marmurowym posągiem świętej Zuzanny dłuta flamandzkiego rzeźbiarza François Duquesnoy z rzymskiego kościoła Santa Maria In Loreto z lat 1627-33. Ten sam jest ogólny układ postaci, jak i kompozycja poszczególnych jej
członów, niemal ta sama fizjonomia, fryzura i modelunek rąk, w tym zwłaszcza ręki prawej, przytrzymującej szatę;
figura nosi również ten sam przyodziewek złożony z antykizującej sukni spodniej i płaszcza-togi. Ze względu na obce Italii tworzywo, jakim jest drewno (nieokreślonego gatunku), a także ze względu na wyżej scharakteryzowane cechy formalne, można omawianą figurę ostrożnie określić jako powstałą nie tyle we Włoszech, co w jednym z ośrodków zachodnioeuropejskich pozostających pod wpływem Rzymu, zapewne we Francji lub w Niderlandach Południowych (Belgii). Polichromia o ostrych, nie najlepiej dobranych barwach wydaje się wtórna, dziewiętnastowieczna, nie można wykluczyć, że pierwotnie rzeźba była pozostawiona w surowym, być może bejcowanym drewnie, typowym dla krajów północnych.