Portret Marii Walterskirchen, 1921-1923

transpozycja formistyczna; brąz posrebrzany w górnej partii, wys. 22 cm. Odlew na tracony wosk ok. 1970, Battaglia, Mediolan, sygn.: ZAMOYSKI Bibliografia: "Zwrotnica" 1923 nr 5, str. 143 repr.; Salon 1923/24, TZSP Warszawa, poz. 10; Jan Żyznowski, Salon Garlińskiego: Tymon Niesiołowski i August Zamoyski, "Wiadomości Literackie", 1924, nr 2, str. 3; Waldemar George, Polacy w Salonie Jesiennym, "Wiadomości Literackie" 1924, nr 49, str. 4 repr.; Konrad Winkler, Formiści polscy "Monografie Artystyczne" T.XIV, 1927, repr. nlb. 30; Jackowski 1962, repr.12; Bolesław Bielawski, Rzeźba formistyczna [w:] Ze studiów nad genezą plastyki nowoczesnej w Polsce. Studia z historii sztuki, X, 1966, poz. 22, repr. 35; Zofia Kossakowska - Szanajca, Formizm Augusta Zamoyskiego, "Biuletyn Historii Sztuki" 1973, str. 74, 81, repr.; Zofia Kossakowska - Szanajca , August Zamoyski, Arkady, Warszawa1974, s. 12-14, poz. 49, 49a, repr. 26-28; Jerzy Malinowski, Ekspresjoniści... [mpis], poz.20; Irena Jakimowicz, Formiści, Arkady, Warszawa 1989, repr. 122. Wystawiana: Wystawa rzeźb Augusta Zamoyskiego, Centre Culturel de la Ville de Toulouse, 1977; Ekspresjonizm w sztuce polskiej, Muzeum Narodowe we Wrocławiu, Zachęta Warszawa, 1980 - 1981, Reprodukowana w katalogu wystawy - poz. 635; Presences Polonaises. L'art. Vivant, Centre Georges Pompidou, Paris, 1983 Reprodukowana w katalogu wystawy - poz. 566; August Zamoyski 1983 - 1970, Wystawa monograficzna w stulecie urodzin artysty, Muzeum Narodowe w Warszawie, 1993 Reprodukowana w katalogu wystawy - str. 54, nr kat. 86. "Zamoyski starał się wydobyć, uwypuklić, "przerysować" cechy charakterystyczne, tak jak to się dzieje w karykaturze, ale uwypuklone cechy przetwarzał nie w kierunku ośmieszenia czy zabawnego podobieństwa, ale w kierunku syntezy formy, której w portrecie Marii Walterskirchen nadał cechy poetyckie i wyrafinowane. Krytycy widzieli w tej głowie - masce silne wpływy sztuki murzyńskiej, jakim ulegali swego czasu kubiści. Istotnie można się tu doszukać inspiracji murzyńskich, a uściślając - południowoafrykańskiej sztuki Guro z Wybrzeża Kości Słoniowej (np. drewniana maska boga wojny). Wrażenie potęgowała jeszcze czerń portretu Marii Walterskirchen. Forma tej rzeźby Zamoyskiego nie ma jednak nic z prymitywizmu, w uproszczeniach jest wyrafinowanie, podkreślone zestawieniem czarnej twarzy z bielą włosów czy czapki." (Zofia Kossakowska - Szanajca) Rzeźba pojawia się w tle portretu Zamoyskiego namalowanego w latach dwudziestych przez Tytusa Czyżewskiego (reprodukowany: Chil Aronson, L'art polonais modern, Paros 1929).