Głowa aniołka

(ok. 1680 - 1730) - krąg drewno lipowe polichromowane i złocone, wys. 28 cm. Warszawa, ok. 1720-30. Wysokiej klasy późnobarokowa uskrzydlona główka anielska, najprawdopodobniej będąca fragmentem zwieńczenia ołtarzowego, pochodzi zapewne z Warszawy lub jej okolic i jest dziełem powstałym w kręgu znanego warszawskiego rzeźbiarza Bartłomieja Michała Bernatowicza. Był on twórcą licznych stołecznych wyposażeń kościelnych powstałych okresie rządów Augusta II. Ten uzdolniony, rozchwytywany rzeźbiarz, tworzący zarówno w drewnie, jak i w kamieniu, był jednocześnie energicznym, rzutkim szefem znakomicie zorganizowanego, ogromnego warsztatu prowadzonego od ok. 1712 do 1730 roku. Na rękę Bernatowicza w przypadku prezentowanej rzeźby wskazują formalne analogie do puttów z ołtarzy kościoła karmelitów bosych w Warszawie, ołtarza głównego kościoła pijarów (obecnie w Słomczynie pod Warszawą), ołtarzy kościoła bernardynów w Toruniu i misjonarzy w Warszawie. Na podstawie tych analogii powstanie dzieła można datować po 1720 roku. Pierwotna polichromia zachowała się jedynie w partii włosów - karnacja i złocenia skrzydełek są wtórne przykrywające zapewne pierwotne.