Szafa sieniowa w stylu barokowych mebli

o konstrukcji wieńcowej, o prostych bokach i dwuskrzydłowym froncie, zwieńczona bogato profilowanym, wypiętrzonym po środku gzymsem, wsparta na szerokim wieńcu dolnym, umieszczonym na pięciu toczonych nogach, dekorowana rzeźbionymi, ażurowymi liśćmi akantu, uskrzydlonymi główkami aniołów. Gzyms wieńczący z ażurowym kartuszem po środku, na którym postać rycerza, z zawieszoną powyżej koroną podtrzymywaną przez dwa putta. Plecy, boki i skrzydła drzwi ramowo-płycinowe. Skrzydła drzwi ujęte i podzielone pilastrami, zakończonymi korynckimi kapitelami, wspartymi na prostopadłościennych cokołach. Na bokach, skrzydłach drzwi i wieńcu dolnym poduchy o geometrycznych kształtach, ujętych profilowanymi listwami; na skrzydłach drzwi zbliżonymi do owalu, na bokach prostokątne, a na przedniej ściance cokołu prostokątne, trójkątnie zakończone na bokach. Poduchy skrzydeł drzwi w narożach dekorowane liśćmi akantu. Konstrukcja - dębina, brzoza; fornir - dębina; 233,3 x 215 x 95 cm; Europa Środkowa, Pomorze Zachodnie (?), ok. poł. XVIII w. Forma i dekoracja typowa dla ziem północno-zachodniej Polski; zbliżona do barokowych mebli gdańskich, których wzory oddziaływały na inne pobliskie ośrodki.