Wróżba - W wiejskiej izbie, 1887 SPRZEDANE

olej, płótno; 71 x 109,5 cm;
sygn. i dat. l. d.: Th./A/887 (monogram).

PROWENIENCJA:
Dom Aukcyjny Hampel (09.2004);
Dom Aukcyjny Rempex (18.05.2005);
Kolekcja prywatna.

Tadeusz Ajdukiewicz kształcił się w krakowskiej Szkole Sztuk pięknych pod kierunkiem Władysława Łuszczkiewicza, by kontynuować naukę w Akademii Wiedeńskiej. Od 1875 roku przebywał w Monachium, gdzie studiował w Królewskiej Akademii Sztuk Pięknych pod okiem Otto Seitza i Aleksandra Wagnera oraz uczęszczał do pracowni Józefa Brandta. Artysta dużo podróżował m.in. na Ukrainę, po Bałkanach, do Konstantynopola, Egiptu na Bliski Wschód czy do Anglii, gdzie sportretował księcia Walii, późniejszego króla Edwarda VII. Zajmował się głównie malarstwem portretowym. Podobnie jak inni artyści ze środowiska również Tadeusz Ajdukiewicz uległ fascynacji Bliskim Wschodem, dlatego malował sceny rodzajowe, kresowe i orientalne.
Około 1883 roku osiadł w Wiedniu, gdzie otrzymał pracownię po Hansie Makarcie. Wtedy też stworzył wizerunki cesarza Franciszka Józefa I, i następcy tronu arcyksięcia Rudolfa. W 1896 pracował w Sofii, następnie w Bukareszcie, a w 1899 roku na dworze carskim w Petersburgu. Około 1904 roku
wyjechał do Rumunii, gdzie został malarzem nadwornym.
Artysta posiadał majątek w Bonarce nieopodal Krakowa, w którym hodował konie i który często odwiedzał.
Oferowane płótno „Wróżba - W wiejskiej izbie” powstałe w 1887 roku może stanowić reminiscencję podkrakowskiej wsi, o czym świadczą stroje sportretowanych kobiet i skromność wiejskiej izby. Zgromadzone wokół stołu młode dziewczyny o żywej mimice słuchają starszej zwróconej plecami
do widza postaci wróżącej z kart. Spotkaniu zapewne towarzyszyły liczne śmiechy i okrzyki, o czym może świadczyć postać ciekawskiego młodzieńca ukrytego za drzwiami. W zbiorach muzealnych poza słynnym portretem aktorki Heleny Modrzejewskiej czy „Portretem własnym z paletą” znajdują się
wizerunki górali pędzla malarza (por. MP 1953 MNW, MP 876 MNW).