Paradna szabla bałkańska

z II poł. XVIII / I poł. XIX w. Głownia stalowa, bułatowa, dług. 735 mm, szerokości na nasadzie 30 mm i grubości 5 mm, silnie wygięta na ok. 11 mm, jednosieczna z przygrzbietowym sztychem. Powierzchnia obu płazow wklęsło szlifowana w szeroką bruzdę. Na nasadzie, po zewnętrznej stronie, wybita okragła, nieczytelna punca. Głownia stanowi wyraźne przemieszanie cech głowni orientalnych, perskich z cechami głowni europejskich. Oprawa rękojeści wykonana w całości z blachy srebrnej. Jelec krzyżowy z długimi ramionami zakończonymi palmetami, zdobiony cyzelowanym ornamentem wiciowo - roślinnym. Trzon rękojeści z głowica wygiętą ku przodowi pod kątem prostym, na wzór szabel perskich, zdobiony analogicznie jak jelec. Głowica zakończona okragłym uszkiem z osadzonym w nim kołeczkiem, do którego przyczepiono cztery srebrne łańcuszki łaczace głowice z przednim ramieniem jelca. Pochwa z grubej blachy srebrnej, z długim wcięciem przy szyjce na wewnętrznej krawędzi, umożliwiającym wyciągnięcie silnie zakrzywionej głowni szabli. Wewnątrz wypełniona drewnianymi trzaskami. Przy pochwie dwie ryfki wrzecionowate w formie. Powierzchnia pochwy zdobiona filigranem i granulacją, oraz bogatymi, cyzelowanymi ornamentami wiciowo roślinnym, wśród których występuje motyw gwiazdy Dawida ( zwanej niekiedy pieczęcią Salomona) przedzielonych motywem plecionki. Sposób wykonania oprawy rękojeści szabli oraz pochwy i ich zdobienia wykazuje wiele analogii z jataganami bałkańskimi. Stal, srebro drewno. Długośc całk. w pochwie 875 mm; b. pochwy - 797 mm. Waga: w pochwie - 1614 g; b. pochwy - 797 g. Połwysep bałkański, Cesarstwo Ottomańskie, II poł. XVIII / I poł. XIX w.