Chrystus Ukrzyżowany

drewno lipowe, polichromowane i złocone (polichromia i złocenia pierwotne, nieznacznie przemalowane); wys. 80 cm. Małopolska (?), 1. ćw. XVII w. Manierystyczny, snycerski krucyfiks w typie Christo Morto (Chrystus ukazany w chwilę po śmierci) mógł być rzeźbą procesyjną, na co wskazywałoby opracowanie i polichromia odwrocia (np. precyzyjne opracownie modelunku kręgosłupa). Prezentowana rzeźba jest niewątpliwie dziełem wysokiej klasy. Cechy formalne sytuują figurę w kręgu tradycji polskiej (zapewne małopolskiej) manierystycznej snycerki 1. ćw. XVII w. Wskazywałoby na to niezmierne wychudzenie, skrajne wyciągnięcie proporcji o małej głowie i silnie wydłużonych rękach, deformacje anatomii, przesadne uwidocznienie artykulacji żył i gruzłów klatki piersiowej, w końcu specyficzne opracowanie rysów twarzy - drobnej i płytko ciętej, ale pełnej bolesnego wyrazu. Zwraca uwagę przyległe do bioder perizonium o ostro ciętych, nakładajacych się na siebie fałdach. XVII w. oraz charakterystyczne plastyczne olbrzymie krople krwi nawiązujące do tradycji jeszcze późnogotyckiej. Zachowanie się oryginalnej polichromii należy do rzadkości na rynku dzieł rzeźby polskiej XVII w.