Relikwiarz hermowy Św. Barbary

drewno lipowe polichromowane i srebrzone; wys. 53 cm. Małopolska (?), koniec XV w. Rzeźba stanowi typową późnogotycką hermę relikwiarzową. Nie zachowała się dolna część cokołu, w której z cała pewnością znajdował się przeszklony otwór na relikwie. Dzieło przedstawia popiersie młodej świętej niewiasty, w przepasanej sukni i w spiętym pod szyją płaszczu zarzuconym na ramiona. Rozpuszczone, trefione włosy opadają na ramiona, głowę ozdabia wysoka, otwarta korona królewska o kwiatonach w kształcie kwiatu lilii. Wyjątkowej urody twarz ma regularne, gładko opracowane rysy i wysoko wysklepione czoło oraz szeroko rozstawione oczy i prosty, długi nos. Typ przedstawieniowy, ogólny charakter rzeźby, stylizacja płaszcza o pojedyńczej, załamanej fałdzie, nade wszystko zaś budowa głowy i fizjonomia niedwuznaczne wskazują na koniec XV w., zapewne ostatnią dekadę stulecia. Ta wysokiej klasy rzeźba jest być może wytworem małopolskim (krakowskim?), choć nie można wykluczyć, że powstała w innym środowisku (np. wrocławskim) otwartym na wpływy późnogotyckiej snycerki krakowskiej. Do rzadkości wśród rzeźb obecnych na polskim rynku antykwarycznym należy polichromia, w partii karnacji niemal oryginalna, w partiach szat nieznacznie przemalowana w okresie baroku (być może z tego czasu pochodzi srebrzenie sukni i korony).