Portret Franciszka Raszeji

olej, płótno; 46 x 38 cm;
na odwrocie, na ramie papierowa nalepka z opisem: Raszeja 30 X 40.

Franciszek Raszeja - urodził się 2 kwietnia 1896 roku w Chełmnie; polski lekarz- ortopeda, nauczyciel akademicki. Po studiach medycznych w Münster, Krakowie i Poznaniu oraz uzyskaniu stopnia doktora nauk medycznych pracował w klinice Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Poznańskiego. W 1928 był jednym z pięciu członków-założycieli Polskiego Towarzystwa Ortopedycznego i Traumatologicznego. W 1931 r., po habilitacji, został dyrektorem szpitala ortopedycznego w Swarzędzu, równocześnie kierował polikliniką ortopedyczną w Poznaniu. W 1935 r. doprowadził do ponownego otwarcia szpitala ortopedycznego Uniwersytetu Poznańskiego i objął jego kierownictwo, a rok później uzyskał tytuł profesora. We wrześniu 1939 pracował jako lekarz w Warszawie (od grudnia 1939 był ordynatorem oddziału chirurgicznego szpitala PCK) i nauczał na tajnym Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego. Skontaktował się z przebywającym w warszawskim getcie profesorem Ludwikiem Hirszfeldem i zorganizował akcje krwiodawstwa na rzecz ludności żydowskiej. 21 lipca 1942 r. udał się do mieszkania w kamienicy przy ul. Chłodnej 26 na terenie getta, aby zająć się pacjentem (posiadał legalną przepustkę) i tam został zamordowany przez gestapowców. Jego postawa była przykładem głębokiego humanizmu, poszanowania wartości życia i godności człowieka, bez względu na jego narodowość, wyznanie czy poglądy polityczne. W 1953 r. imię Franciszka Raszeji nadano specjalistycznemu szpitalowi miejskiemu przy ul. Mickiewicza 2 w Poznaniu, gdzie znajduje się również pamiątkowa tablica poświęcona wybitnemu ortopedzie.