Trucizna - Poison, 1965

technika mieszana (tempera, kredka), papier naklejony na płytę; 24 x 32,5 cm;
sygn. i dat. p. d.: E. Rosenstein / 1965;
na odwrocie nalepka wystawowa „BIENNALE DE SAO PAULO” z 1965 r., z maszynowo wypisaną informacją o obrazie oraz z tytułem pracy wraz z datą: Poison, 1965.

Obraz eksponowany na wystawie: „Salon Malarstwa Surrealistycznego i Fantastyki” w ramach 8. Biennale Sztuki w Sao Paulo, 1965, obraz wymieniony w katalogu wystaw.

Erna Rosenstein była absolwentką krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. Wcześniej kształciła się w wiedeńskiej Frauenakademie. Artystka była również członkiem pierwszej i drugiej Grupy Krakowskiej, teatru Cricot 2 oraz środowiska twórców związanych z warszawską galerią Krzywe Koło. Najbardziej znaczącym środowiskiem artystycznym dla Erny Rosenstein wydaje się jednak, założona w 1949 roku Grupa Dziewięciu, do której należeli m.in. Tadeusz Brzozowski, Tadeusz Kantor, Jadwiga Maziarska, Maria Jarema czy też przyjaciel artystki Jonasz Stern. Grupa ta, buntowała się przeciw sztuce socrealizmu, m.in. programowo nie biorąc udziału w organizowanych w tamtym czasie (1949-1955) wystawach.
Równocześnie, jako formę wypowiedzi artystycznej przyjęła poetykę surrealistyczną często traktując abstrakcyjną formę jedynie jako środek wyrazu artystycznego. Jak pisze Anda Rottenberg „Tradycyjnie surrealistyczną twórczość uprawiała Erna Rosenstein, a w pewnym stopniu także Jonasz Stern. Ta pierwsza skłonna do poetyzowania, sięgała często po dadaistyczne, niemalarskie środki wyrazu (…)” [A.R., Sztuka w Polsce 1945-2005, Warszawa 2006, s. 69]. Wydaje się, że właśnie „poetyzacja” mogłaby być punktem wyjścia dla zgłębienia twórczości Erny Rosenstein, ponieważ nie była tylko malarką, pisała również wiersze. Jej debiutancki tomik pt. „Ślad” został wydany 1972 roku. Można przypuszczać, że Erna Rosenstein zdecydowała się na drogę artystyczną w formie zapisu rozumianego w szerszym kontekście – jej dokonania to swego rodzaju emocjonalny pamiętnik artystki, na który składają się, rysunki i obrazy często niewielkich formatów (o znaczących tytułach) - jakby wydarte z notatnika pamięci, kolaże z przedmiotów codziennego użytku ocalonych od wyrzucenia oraz słowa spisane. Jej sztuka wydaje się osobista, niemal intymna.
Pomimo przynależności do jednego z najaktywniejszych środowisk artystycznych lat 50. i 60. XX wieku, prace Erny Rosenstein rzadko były pokazywane na wystawach indywidualnych. Jedną z większych prezentacji, jaką zorganizowano w warszawskiej Zachęcie w 1965 roku, była wystawa, do której projekt ekspozycji przygotował Tadeusz Kantor. Niezwykła, jak na ówczesne czasy, aranżacja zaskoczyła środowisko krytyki artystycznej i zdominowała dyskusję na temat twórczości artystki. Dzięki staraniom Doroty Jareckiej i Barbary Piwowarskiej, dorobek artystyczny Erny Rosenstein został opracowany, a zwieńczeniem badań była wystawa „Nakładanie”, która odbyła się w oddziale Muzeum Narodowego w Warszawie – Królikarnia w 2014 roku. Wykorzystano tam zabiegi ekspozycyjne zaproponowane przez Tadeusza Kantora przy wcześniejszej prezentacji.