Laokoon, trojański kapłan Apollina

biały marmur; wys. 77 cm, szer. 52 cm, głęb. 37 cm.
Włochy, XIX/XX w.
Popiersie mężczyzny o kędzierzawych, zmierzwionych włosach, brodzie i wąsach; głowa przechylona w prawo i lekko do tyłu; zmieniona cierpieniem twarz ze zmarszczonym czołem i rozchylonymi do krzyku ustami; tors nagi, z zaznaczoną muskulaturą, bez ramion. Podstawa z nieregularnej bryły marmuru.
Jest to kopia fragmentu słynnej rzeźby hellenistycznej - tzw. „Grupy Laokoona”, przypisywanej rodyjskiemu artyście Agesandrosowi i jego synom - Polidorosowi i Atenadorosowi, powstałej ok. 150 r. p.n.e. Przewieziona do Rzymu w początkach n.e. - opisana została dokładnie przez Pliniusza Starszego. Odnaleziono ją w czasach Renesansu (1506 r.) na jednym z wzgórz rzymskich - Eskwilinie, na terenie term Tytusa. Obecnie znajduje się w zbiorach Watykanu. Oryginał o wysokości ok. 2.42 m przedstawia dramatyczną scenę śmierci Laokoona i jego dwóch synów - Antifasa i Tymbrajosa, zaduszonych przez dwa węże morskie, nasłane przez bogów. Według mitu (którego opis odnajdujemy w Eneidzie) - miała to być zemsta Apollina za nie dotrzymanie celibatu przez kapłana, a także za jego sprzeciw wobec wprowadzenia do Troi drewnianego konia z ukrytymi w jego wnętrzu Achajami, którym bogowie sprzyjali pragnąc upadku Troi.