Chrystus Zmartwychwstały

drewno lipowe polichromowane (pod obecną zachowana pierwotna, zbliżona polichromia), na odwrociu dziura reperowana z użyciem fragmentu kartki zadrukowanej szesnastowieczną niemiecką czcionką; wys. 93 cm.
Śląsk (?), ok. 1500

Późnogotycka rzeźba Chrystusa Zmartwychwstałego służyła jako tzw. figura rezurekcyjna wystawiana na ołtarzach głównych kościołów katolickich w Okresie Wielkanocnym, stąd zdecydowano się na pełne opracowanie odwrocia. Chrystus ukazany jest w postawie stojącej w nieznacznym kontrapoście, z gestem błogosławieństwa dokonywanym prawą ręką i trzymanym pierwotnie (obecnie zaginionym) labarum - czyli chorągwią rezurekcyjną - w lewej ręce. Postać spowija bogato fałdowany płaszcz okrywający plecy, ramiona, biodra i prawą nogę, polichromowany na czerwono z błękitną podszewką. Ten typ przedstawienia Chrystusa, powstały w okresie późnego średniowiecza, szczególną popularność zyskał w XV w.
Dzieło prezentuje tzw. styl łamany w fałdowaniu draperii rozpowszechniony w Europie Środkowej i Północnej od ok. 1475 do ok. 1515 r.
Płaszcz układa się w szersze i węższe poły łamiące się chwilami w drobne zygzakowate fałdy. Rzeźba powstała prawdopodobnie na Śląsku w okresie apogeum stylu łamanego ok. 1500 roku.