Sekretera barokowa

z ukośnie ułożoną, odkładaną klapą, z dwoma szufladami pod nią, wsparta na czterech esowatych nóżkach (późniejsze), fornirowana, intarsjowana.
Powierzchnie ujęte obramieniem, wstęgami i żyłkami, pola wypełnione wzorzysta okleiną. We wnętrzu na bokach cztery większe szufladki w dwóch rzędach i dwie wąskie nad wnęką umieszczoną pośrodku, w której dnie przesuwne wieko i schowek;
konstrukcja - sosna; fornir - wiąz; intarsje - czeczota brzozowa, śliwa, jawor;
106 x 106,5 x 45 cm.
Polska południowo-wschodnia, 3 ćw. XVIII w.

Mebel późnobarokowy wykonany na terenie ośrodka stolarskiego określanego potocznie, jako kolbuszowski, który stanowił rynek zbytu dla regionalnych mebli wytwarzanych przez licznie tu umiejscowione zakłady stolarskie. W rejonie tym wykonywano określone typy sprzętów, głównie o konstrukcji skrzyniowej, jak sekretery, komody, czy skrzynie, a większość z nich odznaczała się zbliżonymi cechami konstrukcji, wykorzystanymi materiałami lokalnymi i intarsjowanymi dekoracjami zgeometryzowanymi.