Para atlantów późnobarokowych

dwie antytetyczne półpostaciowe figury brodatych, półnagich mężów w udrapowanych przepaskach na biodrach;
drewno lipowe malowane (wtórnie) na kremowo, szaty fragmentarycznie złocone, wys. ok. 105 cm.
Śląsk (?), Małopolska (?), Wielkopolska (?), ok. poł. XVIII w.
Para rzeźb stanowiących pierwotnie figuralną oprawę fragmentu architektury, nagrobka czy epitafium, względnie ołtarza. Korpusy były pierwotnie przedłużone o pilastry (pilastry hermowe), których mocowanie skryte jest pod tkaniną. Atlanty ukazane, tak jak w oferowanym przypadku, jako hermy - obok przedstawień pełnopostaciowych - należały do najczęstszych ujęć tego motywu figuralnego w okresie nowożytnym. Służyły jako zastępujący kolumnę czy filar antropomorficzny element wspierający imposty, belkowania bądź balkony. Zapewne podobnemu celowi służyły prezentowane tu rzeźby: zgięta w łokciu, wyciągnięta w górę ręka (druga spoczywająca na biodrze) ewidentnie przytrzymywała element architektury wnętrza kościelnego, być może balkonu chóru muzycznego czy loży. Jeśli w omawianym przypadku przyjąć funkcję wspornika balkonu, to z racji techniki snycerskiej i dość niewielkich w sumie rozmiarów (wraz z pilastrami przypuszczalnie
ok. 2 m.) najbardziej prawdopodobne byłoby pochodzenie z kościoła drewnianego. Nie wykluczone jednak, że hermy te zdobiły drewniany ołtarz, czy takież epitafium. Poziom wykonania tych późnobarokowych rzeźb z ok. poł. XVIII w., operujących pewną ekspresją (wyraziste, groteskowo traktowane twarze), wskazuje, że mogły one powstać w jednym z prowincjonalnych warsztatów pozostających pod wpływem sztuki Śląska. [Jakub Sito]