Sekretera biedermeierowska

o prostych bokach i froncie oraz ściętych frontowych narożach, z marmurowym blatem, zamykana odkładaną klapą, z szufladą u góry i trzema u dołu, wsparta na czterech graniastych zbieżnych nóżkach, fornirowana mahoniem. Klapa na bokach ujęta toczonymi kolumnami (umieszczonymi na ściętych narożach), zwieńczonymi rzeźbionymi i złoconymi kapitelami korynckimi. Analogicznie wykonana listwa z ornamentem z „wolich oczu” ujmująca u góry obrzeże korpusu. We wnętrzu sekreterowym dziesięć różnorodnie zdobionych szufladek, skupionych wokół ulokowanej centralnie wnęki, której dekoracja imituje wnętrze sali balowej. Wnęka, którą wyłożono taflami lustrzanymi, a także znajdujące się na jej bokach szufladki (po trzy z każdej strony) ujęto toczonymi, czernionymi kolumnami, zwieńczonymi złoconymi kapitelami i bazami. Nad wnęką długa i wąska szuflada, na całej
szerokości sekretery, naśladująca gzyms (belkowanie). U dołu na bokach pojedyncze szufladki, których intarsjowane lica imitują
boniowanie, flankują znajdującą się pośrodku szufladkę z licem naśladującym malowane na czarno schodki „prowadzące do sali balowej” znajdującej się powyżej. Klapa od wewnętrznej strony wyklejona skórą. Zamek klapy stalowy, wpuszczany, jednoryglowy, nakładka mosiężna;
konstrukcja - sosna; fornir - mahoń; intarsje - jawor, mahoń; brzoza;
blat - marmur; okucia - stal, mosiądz; 144,7 x 105,5 x 51 cm.
Europa Środkowa (Polska Środkowo-wchodnia ?), ok. 1830
Wyjątkowej urody sekretera biedermeierowska. Prosta i elegancka forma, fornirowana ciemną okleiną, rozjaśniona została delikatnymi rzeźbionymi i złoconymi ornamentami. Skrywa ona bogate wnętrze, o wielu podziałach, różnorodnie zdobione, nawiązujące do wnętrz kabinetów z XVII w. Jednocześnie wymienione cechy są typowe dla stolarstwa i zdobnictwa środkowo-europejskiego. Sekretera wykonana na wysokim poziomie rzemieślniczym.