Śpiący - Talerz, 1967-71

blacha, tworzywo sztuczne,
73 x 100 cm,
srebro repusowane; waga 2107 g. średn. 42,2 cm;
sygn. na odwrocie: Picasso / 16 / 20, na krawędzi pr. srebra, oraz znak złotnika, numer referencyjny serii 2159/1398
François Hugo był prawnukiem pisarza Victora Hugo (1802-1885). Poznał Pabla Picassa w 1917 roku podczas premiery „Parady Diagileva” w Paryżu, do którego to przedstawienia malarz zaprojektował scenografię oraz kostiumy. Kolejne spotkanie obu artystów miało miejsce w po łowie lat 50. XX i było wynikiem zamówienia srebrnych talerzy. W 1956 Pablo Picasso wykonał rysunki przedstawiające awers i rewers dla każdego obiektu. W tym okresie powstało osiem egzemplarzy. W 1967 roku Hugo złożył malarzowi propozycję wykonania serii naczyń, uzyskując autoryzację. Każde z naczyń zostało wykonane w srebrze i złocie i indywidualnie opisane.Zespół srebrnych i złotych talerzy ma cechy formalne nawiązujące do wcześniejszego cyklu naczyń ceramicznych wykonanych przez Picassa w latach 1947-1971. W zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie znajduje się 6 talerzy z motywem twarzy, wykonanych w pierwszej autorskiej serii w latach
1947-1948, które zostały podarowane przez artystę w czasie jego pobytu w Muzeum Narodowym w Warszawie 29 sierp nia 1948 roku w liczbie 19. Współpraca François Hugo z Pablem Picasso została potwierdzona przez malarza w zarejestrowanych wspom nieniach przeprowadzonych przez Gilberte Brassai (Gilberte Brassai, „Conversations avec Picasso”, Paris - Gallimard - 1964, wyd. pol skie tłum. Zb. Florczak: Brassai, „Rozmowy z Picassem”, Kraków 2001, s. 320).
Opis na podstawie opracowania prof. UKSW dr. hab. Doroty Folgii-Januszewskiej z 6 lipca 2012