Putto

drewno lipowe, polichromowane i złocone; wys. 80 cm.
Warszawa (?), ok. 1720-40.

Przedstawiane tu, poźnobarokowe putto, stojące na kolistej, nieregularnej podstawce, w ostro ciętej, bogato kształtowanej draperii przesłaniającej biodra, ukazane jest w silnym wykroku, odchylone mocno do tyłu i wspierające się na palcach prawej nożki dla utrzymania rownowagi, z twarzą po „aktorsku” zwroconą ku widzowi i wysoko wzniesionymi rękami. Wygięta sylwetka, zwrot głowy i układ całości, wskazują na akcję, w ktorą zaangażowane jest putto. Prawdopodobnie był to akt przytrzymywania zwieszającego się z wysoka wiotkiego przedmiotu - girlandy bądź kotary, na co wskazywałyby otwarte, lekko przykurczone dłonie. Świadczyłoby to o pochodzeniu z większej grupy, na ktorą składały się także drugie, symetryczne putto, także podtrzymujące girlandy lub kotary, i przedmiot ktory w ten sposob był flankowany, Mogł to być niewielki ołtarzyk, być może jedynie obraz w ramie, grupa mogła wszakże stanowić także element struktury wielokondygnacyjnej. Dobry, zdradzający włoskie wzory projekt, kształtność rzeźby, umiarkowanie pulchny modelunek ciałka, a zwłaszcza typ głowy o kędzierzawej czuprynie i rysach regularnych, pełnych słodyczy, a zarazem pewnego smutku, wskazują na środowisko warszawskie pozostające pod wpływem rzeźby Bartłomieja Bernatowicza (zm. 1730).