Sekretera klasycyzująca

prostopadłościenna z szufladką, odkładaną klapą, ujętą dwoma czernionymi kolumnami oraz z zamykaną dwuskrzydłowo szafką u dołu, wsparta na czterech graniastych, zbieżnych nóżkach. Klapa okleinowana dekoracyjnie, z obramieniem ujmującym prostokątne pole oraz z wpisanym w niego owalem pośrodku, wypełnionym wycinkami koła. Lico szuflady czernione, z trójkątnym polem pośrodku, na nim płaskorzeźbiona dekoracja z parą rogów obfitości i palmetą pośrodku. Szyldy zamków o analogicznej formie. Wnętrze sekreterowe z siedmioma szufladkami ułożonymi wokół centralnej wnęki i wysuwanego blatu pod nią Wnęka ujęta kolumnami, w niej pojemnik, za którym szufladka. Za wysuwanymi kolumnami pojemniki z przesuwnymi wiekami. Blat u dołu z szufladką segregatorem po lewej stronie. Po jego wysunięciu, po środku wyjmowany pojemnik, a na bokach schowki. We wnętrzu szafki dwie szufladki u dołu. Materiały: konstrukcja - sosna; fornir - orzech, czereśnia, mahoń; 154 x 100,5 x 52,5 cm; Polska, pocz. XX w. Sekretera w formie nawiązująca do mebli klasycystycznych z pocz. XIX wieku. Wykonanie właściwe dla mebli nowoczesnych z pocz. XX w. Meble klasycyzujące stawały się modne w momentach przełomowych między schyłkiem, a początkiem kolejnej epoki, w tym wypadku miedzy secesją, a art deco.