Św. Franciszek z Asyżu

drewno lipowe, polichromowane, wys. 140 cm. Polska, 1. poł. XIX w. (?) Znacznych rozmiarów rzeźba o wyciągniętych proporcjach ciała przedstawia stojącą postać Św. Franciszka z Asyżu, odzianego w habit przepasany sznurem, z różańcem u boku, z charakterystycznym gestem rąk skrzyżowanych na piersiach, z głową nieco przechyloną o wielkich oczach skierowanych wyraźnie ku górze. Ta szczególna ikonografia odnosi się do przekazu tradycji hagiograficznej mówiącego o odnalezieniu przez papieża Grzegorza IX w krypcie kościoła Św. Jerzego w Asyżu w kilka lat po śmierci ciała Św. Franciszka w nienaruszonym stanie, w modlitewnej, stojącej pozie z rękoma na piersiach. Ikonografia nowożytna, przede wszystkim barokowe malarstwo włoskie, chętnie podejmowała ten wątek z hagiografii franciszkańskiej. W ślad za malarstwem pojawiał się on również w rzeźbie, zwłaszcza w XVIII i XIX w., w kręgu zakonów rodziny franciszkańskiej (m. in. u bernardynów). Prezentowana tu rzeźba, razczej na pewno pochodząca z jednego z polskich klasztorów, wywodząc się niewątpliwie z tradycji barokowej, powstała - jak się zdaje - już w 1. połowie XIX w., na co wskazywałby brak silniejszych elementów barokowej stylizacji, uspokojony dukt fałdów habitu, i nieco oschły, pozbawiony barokowej swady, realizm w oddaniu twarzy i dłoni.