olej, płótno; 130 x 80 cm, sygn. p.d.: R. OWIDZKI / 1959
olej, płótno; 130 x 80 cm
sygn. p. d.: R. OWIDZKI/ 1959
Roman Owidzki był artystą skłaniającym się zawsze ku sztuce nowoczesnej. Żył w burzliwych czasach powojennych. Jego działalność artystyczna jest istotna, niewiele jest dzieł jego autorstwa na polskim rynku sztuki, tym bardziej są one atrakcyjne dla kolekcjonerów. Artysta był profesorem na Wydziale Malarstwa warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych (wcześniej w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych). Od 1956 roku prowadził według własnego programu Pracownię Kompozycji Brył i Płaszczyzn. W jego pracach odczuwa się czas, w którym tworzył, można również zauważyć sposoby reagowania na wyzwania i ciągłe zmiany rozgrywające się w II poł. XX wieku. Abstrakcyjne kompozycje pojawiają się na stałe w jego pracach w połowie lat 50. Początkowo były zbudowane ze swobodnych, owalnych form obwiedzionych ciemnym konturem. Na początku lat 60’ dostrzegamy rozwinięcie się stylu artysty, malarz tworzył reliefowe płaszczyzny, początkowo z marszczonego impregnowanego papieru następnie używając folii metalowej. Na początku lat 70’ używa masy plastycznej. Wszystkie te poszukiwania wywołują trójwymiarowy efekt w obrazie, poprzez fakturę silnej działają na przestrzeń. Owidzki eksperymentuje z strukturą płótna, podkreślając jej reliefowy charakter poprzez grube nakładanie farby. Kolory, na których bazuje charakteryzują się najczęściej ciepłą tonacją używa brązów, żółcieni również szarości i czerni.
Proponowany Państwu obraz jest wczesną pracą artysty, pochodzącą z 1959. Struktura płótna, jeszcze nie reliefowa, dąży ku uwypukleniu brył. Obraz charakteryzuje się abstrakcyjną formą wyrażoną poprzez zróżnicowane figury geometryczne. Linie będące również konturem tych figur tworzą pewien umowny porządek. Brzegi pracy wypełnia znacznie ciemniejszy kolor, który to jest jakby obramieniem dla środka kompozycji. Punkt ciężkości kompozycji jest nieznaczenie przesunięty w lewy górny róg. Liczne linie będące silnym środkiem wyrazu, budują w centrum pracy owalny zarys, połączony poprzez silnym wpływ ciepłej tonacji brązowego koloru. Poprzez ten środek wyrazu zanika wrażenie odrębności. Kompozycja brązowa jest doskonałym przykładem poszukiwań artysty, który to operuje zarówno kolorem, ukazując głębie w centrum kompozycji. Ciemna tonacja na obrzeżach obrazu sugeruje brak światła w tych miejscach, uwypuklając jaśniejsze miejsca. Praca działa całościowo - wzrok chłonie obraz, jako jedność, pomimo, że początkowo wydaje się zbudowany z przeciwstawnych sobie elementów, artysta w ten sposób udowadnia, że nie lubił upraszczania. Praca ta zdaje się funkcjonować niczym natura, w której to w harmonijny sposób współistnieją ze sobą liczne przeciwieństwa. Malarz bada każdy element obrazu z osobna, w efekcie łączy je w syntetyczną kompozycję.
Roman Owidzki urodził się 23 października 1912 roku. W latach 1935-39 studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie w pracowni Karola Tischego oraz Jana Kurzatkowskiego. Następnie w latach 1948-83 pracował w swojej rodzimej uczelni. Brał udział w I Wystawie Sztuki Nowoczesnej w 1948 roku, związany był Galerią Krzywe Koło, wystawiał m.in.: w Galerii Foksal. Jest autorem unikalnej pracy naukowej Metoda kształcenia w zakresie wiedzy o działaniach i strukturach wizualnych. Publikował w czasopiśmie artystycznym „Projekt” oraz pisał teksty na temat metod i kształcenia plastycznego w Zeszytach Naukowych ASP. W 2007 roku został laureatem prestiżowej Nagrody im. Jana Cybisa, którą jest przyznawana za całokształt twórczości. Ilustruje ona pamięć znakomitego artysty, którego twórczość, działalność pedagogiczna oraz postawa moralna kształtowały polską sztukę powojenną.
Jego nieliczne prace znajdują się w zbiorach muzealnych i kolekcjach prywatnych w kraju i zagranicą.
