Szabla polska, kostiumowa,

w typie „karabeli”, z okresu żałoby narodowej. Głownia stalowa, dług. 800 mm, szer. przy nasadzie 34 mm i grubości na grzbiecie 6 mm, z wygięciem 75 mm. Płazy wklęsło szlifowane w trzy strudziny biegnące wzdłuż grzbietu, dwie dłuższe sięgające połowy pióra, jedna krótsza. Zastawa i obosieczne, szerokie pióro z decentrycznym, przygrzbietowym sztychem wydzielone są wydatnymi młotkami. Na zastawie, na zewnętrznym płazie, widnieje dość prymitywnie wykonany, nabijany srebrem herb „Ostoja” pod czteropałkową koroną, Rękojeść otwarta, w typie karabelowym. Jelec odlany z białego metalu, zdobiony cyzelowanym oraz dodatkowo na końcach ramion rytym i nabijanym srebrem ornamentem. Na krzyżyku jelca, pomiędzy wąsami umieszczona jest nabijana srebrem dekoracja o charakterze patriotycznym. Po stronie zewnętrznej wizerunek Orła w koronie, po wewnętrznej postać Matki Boskiej Miłosierdzia (Ostrobramskiej). Trzon rękojeści z głowicą w formie stylizowanej głowy ptaka, wykonany z dwóch okładzin z czarnego drewna, mocowany do trzpienia rękojeści dwoma nitami , z główkami ozdobionymi ornamentem srebrnym w postaci czterolistnej koniczyny. Złączenie obu okładzin przykryte listewką z białego metalu, zdobioną ornamentem analogicznym do jelca. Brak pochwy. Stal, biały metal, srebro, drewno. Długość całk. b. pochwy - 948 mm; waga - 865 g.C,K. Galicja. Lata 60-te XIX w.