Św. Jakub Apostoł

drewno lipowe, polichromowane, wys. 94 cm. Małopolska lub Ruś Koronna (?), pocz. XVIII w. Średnich rozmiarów barokowa rzeźba św. Jakuba Starszego, o ściętym, niedrążonym odwrociu, przylegała pierwotnie do płaskiego tła - lica ołtarza lub stalli. Święty nosi typowy dla swej tradycyjnej ikonografii strój pielgrzyma - długą szatę przepasaną sznurem, płaszcz z peleryną i trzewiki; przez ramię ma przerzuconą sakwę, do sznura przytroczony bukłak z wodą. Prawą rękę święty kładzie na piersi, zgiętą lewą unosi w górę przytrzymując niezachowny przedmiot. Praca - choć powstała prawdopodobnie już po roku 1700 - utrzymana jest jeszcze w tradycji snycerki drugiej połowy poprzedniego stulecia, wyrastając z tradycjonalistycznego nurtu rzeźby silnego w Małopolsce i na Rusi Koronnej (Lwów, Stanisławów) do lat dwudziestych XVIII wieku. Za tak późnym datowaniem przemawia choćby pewna gibkość postaci, czy traktowanie twarzy o dość delikatnych rysach z wyraźnym udziałem korektur optycznych. Zacierająca szczegóły polichromia jest niewątpliwie wtórna, choć może naśladować pierwotną.