Polska, Warszawa, ok. 1905-14
złożony z kanapy, dwóch foteli i trzech krzeseł, o wyściełanych oparciach i siedzeniach, prostych, u góry i od frontu lekko wybrzuszonych, wsparty na czterech nogach, przednich mosiężnych w formie gryfów, stanowiących jednocześnie wsporniki poręczy, tylnych deskowych, szablastych, fornirowanych i dekorowanych złoconymi brązami. Tylne nogi stanowią przedłużenie bocznych ramiaków oparcia. Ramiaki dekorowane palmetami, rozetami.
konstrukcja – topola, mahoń;
fornir – mahoń;
okucia – brąz złocony;
kanapa – 104,1 x 148 x ok. 57 cm;
fotele – 99,6 x 69 x ok. 55 cm;
krzesła – 96 x 47,5 x 49,3 cm
Na wewnętrznej stronie oskrzynienia jednego z foteli, fabryczna tabliczka metalowa - Krz Trenerowski / Fabryka Mebli / Warszawa;
Na tylnej stronie korpusu gryfa, przedniej lewej nodze kanapy odbita sygnatura
A. Szpecht / Warszawa;
Polska, Warszawa, ok. 1905-14;
Meble wykonane w Fabryce Mebli Kazimierza Trenerowskiego w Warszawie, przy ul. Syreny 5. działającej w latach 1901 – 1905/06 (wspólnie ze Zdzisławem Szczerbińskim), a następnie w latach 1906-1939 do wybuchu II wojny światowej samodzielnie. Fabryka zajmowała się produkcją mebli stylowych i współczesnych. Meble charakteryzowały się elegancką stylistyką opartą na wzorach mebli francuskich, niemieckich i austriackich i wysokiej jakości wykonaniem wspartym gatunkowo dobrymi materiałami.
Realizowała także projekty znanych polskich artystów. Jako dekoracje stosując m.in. okucia brązownika Antoniego Szpechta (1871–1944), do 1898 roku współpracownika firmy Braci Łopieńskich w Warszawie, prowadzącego następnie własną pracownię (ul. Solec, ul. Żurawia 14 i 9) wykonującą brązy artystyczne, jak głosił anons firmy „Bronzy Artystyczne, Stylowe, Salonowe i Kościelne, złocone i w ogniu galwanizowane” według pomysłów własnych (herby, szkatułki, garnitury na przybory do pisania i inne na biurka, kandelabry, kinkiety, żyrandole) oraz w oparciu o projekty obcych artystów najczęściej rzeźbiarzy (min. Czecha Cytka).
Prezentowane meble powstały zapewne po odłączeniu się Kazimierza Trenerowskiego od firmy Szczerbińskiego, czyli po 1905 roku, ale zapewne nie później niż 1914, o czym przekonują przeprowadzone badania źródłowe, co potwierdza również empirowa stylistyka prezentowanych mebli, do której szczególnie chętnie powracano w tym okresie.
Komplet charakteryzuje duża szykowność stylu i precyzja wykonania. Eleganckie empirowe formy, wzbogacone zostały pięknymi okuciami w tym samym stylu. Omawiane meble choć okazałe i reprezentacyjne, nie są pompatyczne, a jedynie umiejętnie reprezentują styl. Dekorujące je brązy zaprojektowane przez artystę, odznaczają się ładnym rysunkiem, mają wysoką jakość, zapewne wykonano je na indywidualne zamówienie firmy, specjalnie dla tego modelu mebli. Jednocześnie meble te posiadają już cechy właściwe sprzętom nowoczesnym, o stabilnych konstrukcjach i uproszczonych formach historycznych.
Meble te jednak przede wszystkim mają potwierdzoną warszawską proweniencję zarówno stolarską, jak i brązowniczą, co jest w przypadku polskich obiektów pokazujących się na krajowym rynku antykwarycznym niezwykłą rzadkością.
Meble po pełnej konserwacji stolarskiej i okuć.
Bibliografia: Anna Feliks, „Nowoczesne i stylowe wnętrza użyteczności publicznej wyposażone meblami z Fabryki Mebli Stylowych Zdzisława Szczerbińskiego i Sp-ki”. /w/: Polskie art deco. Materiały z trzeciej sesji naukowej pt. Wnętrza użyteczności publicznej w stylu art deco. 7 grudnia 2009. Płock 2011, s. 63 – 95. Wojciech Lipczyk, „Feliks Szpecht 26 V 1906 – 13 IX 1996. (Pro memoria)”. /w/: Almanach Muzealny 1999, t. 2, s. 333 – 339.
