Tron wystawienia

drewno dębowe, wys. 73 cm, szer. 47 cm;
Małopolska (?), 2 ćw. XVIII w.
Późnobarokowy tron wystawienia, przeznaczony do prezentacji Najswiętszego Sakramentu w monstrancji, umiejscawiany był zawsze nad tabernakulum, stanowiąc jego kompozycyjną kontynuację. W prezentowanym obiekcie blat (postument pod monstrancję) otrzymał kształt zbliżony do owalu o prosto ściętych bokach, natomiast nadstawa tronu - o światłocieniowej, „mięsistej” architekturze, rzymskiej w swej genezie - otrzymała wgłębny rzut ćwierćkolisty. Została ona ujęta masywnymi spływami wolutowymi w otulinie z liści tataraku i z kampanulami u góry. Wieńczący, ćwierćkoliście wyłamany gzyms opatrzony został dekoracją rzeźbiarską z parą główek anielskich wśród obłoków w glorii promienistej. Środkowa, sercowata płycina tła pierwotnie wypełniona była zapewne lustrem, co - mając zwiększać efekt splendoru - stanowiło dość powszechną praktykę w XVIII w. Obecnie widnieje tu wtórnie wmontowany obraz olejny na płótnie naklejonym na deskę „Odarcie Chrystusa z Szat” z 2. poł. XIX w. Z uwagi na rzymską genezę architektury i specyfikę wykonania, prezentowany tron można wiązać ze środowiskiem małopolskim 2 ćw. XVIII w.