Grot włóczni starożytnej

żeleźce silnie wydłużone, lancetowate, z obustronną, półokrągłą w przekroju ością, rozszerzającą się i przechodzącą w tulejkowatą nasadę, rozchyloną z obu stron, łączącą się z krótkim, graniastym, służącym do mocowania drzewca trzpieniem, wygiętym hakowato na końcu;
brąz, odlew „na wosk tracony”, wykonany w jednej formie, pokryty zieloną patyną; dł. 43,8 cm.
Iran północno-zachodni, koniec III-początek II tysiąclecia p.n.e.

Grot jest oryginalnym elementem broni odporno-zaczepnej, używanej w starożytnym Iranie. Podobne obiekty znajdowano w czasie wykopalisk w Tepe Hisar, Tureng Tepe i Marlik. [Opis na podstawie ekspertyzy archeologa - p. Antoniego Mierzejewskiego].