drewno lipowe, gruntowane

wys. 91 cm.
Polska, 2 ćw. XVIII w.
Późnobarokowa rzeźba przedstawia siedzącą, brodatą
postać bosonogiego młodego świętego, w długiej szacie
oraz w płaszczu przewieszonym przez prawy bark
i skłębionym na biodrach, w sandałach na stopach.
Lewą ręką święty przytrzymuje otwartą księgę wspartą
na biodrze, prawą - o obłamanej dłoni - wznosi ku
górze; pierwotnie trzymając w niej niezachowany
atrybut, jakim musiało być pióro. Głowa silnie zwrócona
w lewo skierowana jest ku górze. Powyższe pozwala dość
jednoznacznie określić ikonografię rzeźby jako jednego
z trzech ewangelistów: Mateusza, Marka bądź Łukasza
(typ św. Jana rządził się własną specyfiką). Figura
umieszczona była w zwieńczeniu ołtarza bądź -
co bardziej prawdopodobne - na koszu ambony.
Można przypuszczać, że praca powstała w jednym
z drugorzędnych warsztatów Polski południowej, bądź
wschodniej w 2. ćw. XVIII w. Stan zachowania jest
niezadowalający, z rzeźby odpada grunt kredowy
i niewątpliwie wtórnie położona biała farba silnie
zacierająca szczegóły.