drewno lipowe bogato polichromowane (pod

zachowana zapewne pierwotna, zbliżona polichromia),
wys. 123 cm.
Polska, 3 ćw. XVIII w.
Powstałą w jednym z środowisk polskich (Mazowsze?, Małopolska?)
późnobarokowa rzeźba tego popularnego w okresie baroku świętego
- czeskiego męczennika z XIV w., mężnie stającego w obronie
tajemnicy spowiedzi przed władzą królewską, patrona dobrej sławy,
podróżnych i przeprawiających się przez wodę - stanowi jedną
z typowych odmian w ikonografii nepomuceńskiej rozwijanej najpierw
w Czechach, później zaś w Austrii, na Morawach i w krajach
niemieckich, od początku XVIII w. spopularyzowanej także w Polsce.
Święty - odziany w wielobarwny strój: czarną sutannę, białą rokietę
i złotawy mucet kanonicki z czerwonym podbiciem, przedstawiony
jest w silnym zwrocie z biretem kanonickim (nakryciem głowy)
przytrzymywanym w wyciągniętej prawej ręce. Lewa, ręka, zgięta
w łokciu, pierwotnie przytrzymywała krucyfiks, w jaki wpatrywał się
święty. Rzeźba stanowiła zapewne obiekt wolnostojący,
przechowywany wewnątrz kościoła, na co wskazywałoby z jednej
strony pełne opracowanie rzeźbiarskie pleców, z drugiej zaś dobry
stan zachowania. Na trzecią ćwierć XVIII w. wskazują: typ
fizjonomiczny, opracowanie draperii rokiety o wiotkich, skośnych
fałdkach i dynamika podbitego wiatrem mucetu.