Wisior żałobny z dewizką

medalionik owalny, z dwóch połówek połączonych zawiaskiem; wierzch z wyobrażeniem krzyża oplecionego laurem, na tle czarnej emalii; spód giloszowany we wzór drobnej łuski, z owalnym, gładkim polem w środku; wewnątrz obie połówki oszklone (1 szybka pęknięta), wyłożone pąsowym papierem, przeznaczone do przechowywania podobizny lub włosów utraconej bliskiej osoby; zakończona karabińczykiem dewizka - w formie szerokiego pasa plecionki z ogniwek ujętych z dwóch stron płaskimi
beleczkami i ażurowymi wolutami;
złoto (brak próby), emalia; medalion 3 x 2,3 cm;
dł. całości 16,5 cm, szer. dewizki 1,6 cm.
Austro-Węgry?, lata 60. XIX w.
Moda europejska na czarną biżuterię zbiegła się w czasie z dramatycznymi wydarzeniami demonstracji warszawskich 1861, a następnie powstania styczniowego. Stąd też, wśród ozdób żałobnych noszonych przez damy manifestujące swoje patriotyczne uczucia, spotkać można często przedmioty bez oczywistych symboli narodowych tego okresu. Nastrój powagi i smutku podkreśla jedynie forma ozdoby i zastosowany materiał.