Strzelba indyjska „torador”

Lufa stalowa, zapewne od europejskiego sztucera, dług. 900 mm (z warkoczem 965 mm), na powierzchni ośmiogranna, rozszerzona w części dennej (ok. 35 mm) i lekko przy wylocie (26 mm), kalibru ok. 12 mm, gwintowana z siedmioma polami i bruzdami. Nad wylotem mosiężna, podłużna muszka, na grzbiecie części dennej podwójny celownik szczerbinkowy. Zamek kapiszonowy, niewykluczone iż przerobiony ze skałkowego. Esowaty kurek i blacha zamkowa zdobione rytym, drobnym deseniem gałązkowym. Osada (kolba i łoże) z czerwonego drewna. Łoże długie, prawie do samego wylotu lufy, z kanalikiem pod spodem, osłoniętym ozdobną blachą, w którym osadzony jest stalowy obojczyk. Lufa na łożu mocowana jest dziewięcioma obejmami z pasków złoconej blachy miedzianej (?), zdobionych wklęsłym ornamentem gałązkowo linearnym. Kolba w kształcie silnie wygiętego w dół kabłąka, płaska, rozszerzona przy stopce, przystosowana do chwytu pod ramię. Na rogach ozdobiona okuciami z złocone blachy miedzianej (?), dekorowanymi rozetami kwiatowymi i deseniem linearnym. Od spodu stopa okuta stalową listewką. Osłona spustu z blachy stalowej, zdobiona analogicznie do blachy zamkowej, z przednim wąsem ozdobnie wycinanym w formie prostego kwiatonu, tylnym długim, zwężającym się i wzmacniającym silnie wygięty chwyt kolby. Pomiędzy przednim wąsem a blachą zamkową umocowany jest stalowy kabłąk do pasa nośnego. Brak przedniego kabłaka. Obiekt robi wrażenie wykonanego do celów dekoracyjnych. Stal, mosiądz, drewno; długość - 1300 mm; waga - 3678 g. Indie, 2. poł. XIX w.