Madonna z Dzieciątkiem

drewno dębowe lakierowane, wys. 46 cm; Polska (?), ok. poł. XVII w. Postać Matki Boskiej podtrzymującej u prawego boku siedzące na Jej ręku Dzieciątko, odziana jest w przepasaną suknię i długi płaszcz z poła zarzuconą na lewe przedramię. Głowa Marii uwieńczona została diademem; jej młoda twarz, okolona długimi lokami, ma regularne, gładko opracowane rysy i nieco klasycyzujący charakter z wysoko wysklepionym czołem i prostym, długim nosem. Dzieciątko, o krągłej twarzy i krótkich kręconych włosach, ujęte w dość swobodnej pozie, odziane zostało w długa koszulę. Pod względem zaawansowania stylowego rzeźba w pełni prezentuje późną fazę snycerki manierystycznej. Widoczne jest to już w samym typie majestatycznej, hieratycznie upozowanej Matki Boskiej, w podejściu do anatomii, a zwłaszcza fizjonomii, a także w typowym dla snycerki połowy XVII w. sposobie opracowania draperii z płaszczem modelowanym gładkimi, swobodnie zwieszającymi się fałdami. Obok szerszych połaci miękkiej draperii otulających uda, bądź wywiniętych rulonowo, pojawiają się też zebrane w równoległe stróżki wąskie fałdy ostro łamiace się u stóp. Rzeźba pierwotnie mogła stać w przydrożnej kapliczce, na co wskazywałoby użycie rzadko stosowanej dębiny, jako materiału wyjątkowo trwałego.