Szabla oficera kawalerii - z czasu Insurekcji 1794

stal, brąz złocony; dł. 94,5 cm.
Typ szabli zapewne w tamtym czasie popularny wśród oficerów, nawiązujący do szabli Tadeusza Kościuszki. Jelec z brązu, złocony, krzyżowo-kabłąkowy. Pierwotny trzon rękojeści ze szlachetnego drewna (hebanu) - uległ zniszczeniu - i w prymitywny sposób, prosty do zrobienia w warunkach polowych - wykonany z brązu. Głowica owalna; kapturek krótki. Również wtedy naprawiono wewnętrzny uszkodzony wąs. Nie jest znany powód skracania tylnej części jelca (nie jest to pierwsza tego typu szabla, która ma tak skrócony jelec). Głownia stalowa, XVIII w., szlifowana w jedną szeroką bruzdę, ozdobiona typowymi dla II poł. XVIII w. panopliami, z motywami roślinnymi i sztandarami, pochodząca z nielegalnych dostaw do powstania, bez szmelcowania i złoceń na zastawie. Sygnowana pod wąsem: „Ve” (Verssailes) „ MK”.