Dziewczynki przy pianinie, 1892

heliograwiura barwna, papier welinowy o wysokiej gramaturze; 23 x 31 (odcisk płyty), 28 x 38 (w ramie);
sygn. z płyty pod kompozycją „Renoir”, sucha pieczęć wydawcy l. d. : litera K otoczona słowami „EDITION LIMITED CERTIFIED ARTS USA EUROPE SINCE 1998”; numerowana ołówkiem 21/350. Oryginalny certyfikat.
Renoir, miłośnik muzyki, jak większość impresjonistów, często przedstawiał młode dziewczyny przy fortepianie. Tematyka ta wywodzi się z malowanych w XVII i XVIII w. zgromadzeń muzyków, być może także z twórczości jemu współczesnych: Paula Cézanne’a (1839-1906), Edouarda Maneta (1832-1883) czy Edgarda Degasa (1834-1917). Renoir podejmuje zatem tradycyjny temat, który łączy geometryczne linie pianina z falującymi ruchami młodych dziewcząt. Unika jednak umieszczania zbyt wielu szczegółów, aby skoncentrować się na dwóch postaciach kobiecych. Widziana z profilu młoda blondynka rozszyfrowuje partyturę, którą gra prawą ręką. U jego boku pochylona nad fortepianem młoda brunetka śledzi wzrokiem partyturę. Obraz mógł powstać w domu Renoira, który w 1890 roku podarował żonie fortepian. Istnieje co najmniej sześć innych wersji tego obrazu. Renoir niewątpliwie posłużył się tymi samymi modelami, co w „Portrecie dwóch małych dziewczynek” w Musée de l'Orangerie.