Śniadanie wioślarzy, 1881

heliograwiura barwna, papier welinowy o wysokiej gramaturze, 23 x 31 (odcisk płyty), 28 x 38 (w ramie), numerowana ołówkiem 1/300, sygn. z płyty pod kompozycją „Renoir”, sucha pieczęć wydawcy l. d. : litera K otoczona słowami „EDITION LIMITED CERTIFIED ARTS USA EUROPE SINCE 1998”.
Heliograwiura rozpowszechniona w XIX wieku została wyparta później przez rotograwiurę, gdyż heliograwiura jest metodą drogą i bardzo czasochłonną. Obecnie bywa używana w grafice artystycznej. Płyty otrzymane techniką heliograwiury można uzupełniać innymi metodami technik druku wklęsłego. Sporadycznie używa się tej techniki także przy reprodukcji dzieł sztuki, gdy trzeba stworzyć niewielką liczbę kopii o bardzo wysokiej jakości.
Obraz przedstawia grupę osób z podparyskiego środowiska wioślarskiego podczas spożywania śniadania na tarasie restauracji „Fournaise” koło mostu w Chatou na wyspie Sekwanie, popularnego miejsca spotkań ówczesnych aktorów, artystów, intelektualistów. Na obrazie tym Renoir po raz pierwszy ukazał Aline Charigot, swoją przyszłą żonę; malarz zaprezentował ją jako kobietę w kapeluszu - pierwszą z lewej, trzymającą pieska. Jeanne Samary zatyka sobie uszy w górnym prawym rogu obrazu - prawdopodobnie nie może już dłużej słuchać adorujących ją mężczyzn. W dolnym prawym rogu widać - w białym podkoszulku wioślarza i żółtym słomkowym kapeluszu - Gustave’a Caillebotte’a. Postać z nim sąsiadująca to aktorka Angele. Osoby na drugim planie to bogaty kolekcjoner i wydawca Charles Ephrussi (w cylindrze), urzędnik Eugene Pierre Lestinguez i artysta Paul Lhote (w sportowych kapeluszach).
Obraz odwołuje się do XVI-wiecznych weneckich scen biesiadnych (Paolo Veronese). Artysta pracował nad dziełem kilka miesięcy, wszyscy modele pozowali mu indywidualnie. Przy głębszej analizie powierzchni obrazu odkryto wiele poprawek dokonanych przez Renoira podczas pracy.