Madonna

drewno polichromowane; wys. 80 cm; szer. 29 cm;
Warsztat małopolski (krakowski?), I poł. XV w. (ok. 1425-50);
Stan zach.: brak obu rąk Madonny, odpryski malatury;

„Rzeźba jest wysokiej klasy: owalną, regularną twarz o silnie wysklepionym czole, szeroko rozstawionych oczach i drobnych, krótkich ustach, charakteryzuje delikatność rysów; postać jest proporcjonalna, efektownie wygięta w kształt ledwo wykształconej litery „S”; wrażenia pewnej dziewczęcości, subtelności, a nawet kruchości, dopełniają wąskie ramiona i drobne ręce rysujące się pod połą płaszcza. Delikatnie zakomponowane i wymodelowane są także same draperie, zwłaszcza wyjątkowej urody płaszcz, o lekkim, filigranowym rysunku, układany w fałdy misowe i łyżkowe, koncentrujące się wokół prawego przedramienia. Wąskie strugi welonu, opadające fałdami kaskadowymi, dają wrażenie wyjątkowej subtelności, stanowiąc piękną ramę dla dekoltu postaci.Omawiana figura wykazuje wyraźne związki z małopolską rzeźbą 1 połowy XV w., zwłaszcza figurami tzw. pięknych Madonn z Dzieciątkiem częstych zwłaszcza na terenie Ziemi Krakowskiej w okresie Jagiellońskim (np. Madonna z Krużlowej). Grupa ta wywodzi się z tzw. Stylu Międzynarodowego rządzącego plastyką europejską od połowy XIV do początku XV w., a w realiach Europy Środkowej panującego między ok. 1370 a 1420 rokiem. […] Główne pryncypia formalne rzeźb Stylu Międzynarodowego to silna estetyzacja figur, nacisk kładziony na powab, subtelność wyrazu, pewną filigranowość, w postaciach kobiecych dziewczęcość, urok młodości i kruchość oraz pewną dworność.”[fragment z ekspertyzy dr hab. Jakuba Sito, wydanej do rzeźby 28.10.2023]