„Babunia” - unikatowa butelka z miodem - napojem alkoholowym

szkło bezbarwne, „oszronione” („tkanina” prószona), druk naszkliwny, styropian (etui); 24 x 18,5 x 6,5 cm.
Warszawa, wytwórnia „Okęcie”, ok. 1975.

„Warszawska spółdzielnia „Okęcie” wyrabiała doskonałej jakości miód pitny. Mieliśmy zaproponować opakowanie, nadające się do eksportu, głównie do USA. Nazwę zaproponowała Agnieszka Osiecka: MIÓD BABUNI. Wszystkie dalsze "babunie" są tylko naśladownictwem.
Wbrew poglądowi, iż nie należy niszczyć intymności seksu, uległem pokusie doświadczenia, jak kształty, zaczerpnięte ze świata erotyki, działają na podświadomość. (...)
Butelka składała się ze spłaszczonej półkuli, na której umieściliśmy nasz erotyczny obiekt doświadczalny. Była wykonywana w hucie szkła w Antoninku pod Poznaniem, bo tylko tam wytapiano czarne szkło. (...)
Butelka poszła do produkcji. Najpierw w hucie szkła skrócono szyjkę o prawie dwa centymetry. Nie mówiąc o "freudowskim" dyshonorze, zepsuło to proporcje. Sitodruk zastąpiono papierowymi naklejkami z PIONOWYMI kulfoniastymi literami, które miały imitować NIEMIECKI gotyk. (...)
Nazwę przerobi[li] na BABUNIA. Odtąd zamiast babuni, piło się po prostu samą babunię.” (Projektant Krzysztof Meisner, „Dizajn” [Koszalin 2001]).