Portret malarza Franciszka Ejsmonda,1922 - SPRZEDANY

akwarela na podrysowaniu ołówkiem, papier; 52,5 x 36,5 cm (w świetle oprawy);
sygnatura wraz z dedykacją: l. d.: Drogiemu przyjacielowi / Franciszkowi Ejsmondowi / ofiaruję ten szkic Jul Fałat / 1922.

Oferowana akwarela jest pokłosiem znajomości nawiązanych w środowisku polskim monachijskiej kolonii artystycznej. Sportretowany Franciszek Ejsmond, razem z Julianen Fałatem studiowali w Monachium, przez pewien czas zajmowali wspólną pracownię. Nadto obydwaj artyści byli zafascynowani myślistwem. Pochodzący z 1922 roku wizerunek Franciszka Ejsmonda sportretowanego w zimowym, prawdopodobnie myśliwskim stroju, jest swobodnym ujęciem postaci w mistrzowskim wykonaniu Juliana Fałata, który jako doskonały akwarelista, kilkoma pociągnięciami pędzla, uwiecznił i złożył dowód uznania swemu przyjacielowi.
Julian Fałat, przedstawiciel malarstwa Młodej Polski, kształcił się m.in. w Monachium w pracowni Józefa Brandta, odbył wiele podróży artystycznych. Pracował również jako malarz Wilhelma II - cesarza niemieckiego. Rektor Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, który zaprosił do współpracy najwybitniejszych artystów polskich, m.in. Stanisława Wyspiańskiego, Józefa Mehoffera, Leona Wyczółkowskiego, Jacka Malczewskiego, Teodora Axentowicza, Ferdynanda Ruszczyca, Jana Stanisławskiego, Józefa Pankiewicza. Fałat ostatecznie osiadł w regionie Śląska Cieszyńskiego, malowniczej miejscowości Bystra.
Franciszek Ejsmond (1859 Krogulcza k. Radomia - 1931 Warszawa) celował w przedstawieniach kameralnych scen rodzajowych, zyskał uznanie w środowisku monachijskich handlarzy sztuką, a jego obrazy nabywała klientela z Niemiec, Anglii, Rosji, Ameryki. W Monachium należał do bliskiego otoczenia Józefa Brandta, w 1894 powrócił na stałe do kraju, zamieszkał w Dąbrówce k. Grodziska pod Warszawą. Wkrótce aktywnie włączył się w nurt działalności Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych, przez niemal 20 lat był członkiem komitetu Zachęty (1897-1916), współorganizował wystawy Towarzystwa (ponad 300), w 1917 został wiceprezesem TZSP, w Salonie 1930 roku został uhonorowany wielkim dyplomem za całą swą działalność w tym znaczącym w życiu artystycznym Towarzystwie. Nadto w latach 1913-1918 był prezesem Polskiego Towarzystwa Artystycznego. [inf. za Słownikiem Artystów Polskich].