Szabla turecka - kilidż, w pochwie

głownia stalowa, gładka, wąska, w typie perskim; jelec krzyżowy, mosiężny, z buławkami w kształcie oliwek na końcach 4-grannych ramion; rękojeść w okładzinie rogowej, spojenia zakryte mosiężną, szeroką listwą zdobną podłużnymi rowkami; głowica wydatna, podana ku przodowi, wyoblona, z otworem na temblak z litego sznura, zakończonego drewnianą gałką w oplocie z nici metalowych, z frędzlami; pochwa z drewnianego łubia, pokryta ciemną skórą; szew zakryty taśmą z drucianych, mosiężnych sprężynek; okucia - trzewik i szyjka z długą
szczeliną - z blachy mosiężnej, podobnie jak dwie ryfki z brajcarkami;
stal, mosiądz, róg, drewno, skóra; dł. głowni 77 cm, krzywizna 7,5 cm, dł. całk. 90,5 cm, w pochwie 91,5 cm.
Turcja, XVIII/XIX w.