Święta Jadwiga Śląska

drewno lipowe, polichromowane; wys. 98 cm.
Śląsk (?), ok. 1500

Późnogotycka rzeźba św. Jadwigi Śląskiej w przepasanej, malowanej na szaro sukni o wysokim stanie, w zarzuconym na ramiona czerwonym płaszczu o niebieskim podbiciu, drapowanym kilkoma ostrymi, szerokimi fałdami, otulającym całą postać i przytrzymywanym prawą ręką przy biodrze; w spiczastych trzewikach. Głowę okrywa zawój. Lewa ręka na wysokości stanu przytrzymuje model jednowieżowego kościoła - atrybut świętej. Urodziwa twarz o wysoko wysklepionym czole, ma drobne, regularne, finezyjnie opracowane rysy o wąskim rozstawie oczu z brwiami zarysowanymi kreską i o prostym, długim nosie. Figura - z drążonym odwrociem - pochodzi zapewne z gotyckiego retabulum szafiastego. Ta wysokiej klasy rzeźba odznacza się dość twardym, oszczędnym modelunkiem, dążącym do uproszczeń. Z dużym prawdopodobieństwem dzieło
należy uznać za wyrób śląski. Operowanie dużymi płaszczyznami gładkich, sztywnych, miejscami ostro załamanych draperii przywodzi na myśl rzeźbiarskie dzieła pracowni wrocławskich z ok. 1500 r., zwłaszcza z pracowni Mistrza Poliptyku Kuśnierzy lub też z kręgu jej oddziaływań. Na uwagę zasługuje zachowanie oryginalnej (lub zbliżonej do oryginalnej) karnacji; partie szat uległy natomiast późniejszemu przemalowaniu (pod spodem można się spodziewać zachowanych warstw oryginalnych).