Lustro wiszące biedermeier

w prostokątnej ramie z czernionymi kostkami w narożach, z szerokim deskowym zwieńczeniem, w którym romboidalna
płycina o ściętych narożach, zakończony listwą pośrodku wybrzuszona z kostką, na bokach wyciętą w formie jaskółczego
ogona, tafla lustra fazowana na obrzeżach;
konstrukcja - sosna; fornir - mahoń; kostki - gruszka barwiona na heban;
117,5 x 72 x 6,8 cm.
Europa Środkowa, Polska (?), ok. 1830

Lustro w ramie formie popularnej i wykonywanej w 1 poł. XIX w., zarówno w klasycyzmie, jak i biedermeierze. Podobnie jak
prezentowana rama, inne powstające w tym czasie posiadały prostą ramę z kostkami w narożach uzupełnioną ramą u góry lub u dołu z płyciną o geometrycznym zarysie, a całość wieńczył tympan.

Omawiany obiekt ma nietypowe zakończenie inspirowane antycznymi
zwieńczeniami nagrobków. Sztuka starożytnego Rzymu odgrywała kluczową rolę w kształtowaniu oblicza klasycyzmu europejskiego i stylów mu pokrewnych, jak biedermeier właśnie.