Chrystus Zmartwychwstały

drewno lipowe, polichromowane, wys. 91 cm. Polska, 4 ćw. XVII - 1. tercja XVIII w. Dzieło stanowi przykład rozpowszechnionego od czasów późnego średniowiecza samodzielnego motywu Zmartwychwstałego Chrystusa. W postaci tzw. Rezurekcji, figury te - jako samodzielne dzieła rzeźbiarskie - były wystawiane na ołtarzach w okresie Wielkanocy. Omawiana tu rzeźba ukazywała Chrystusa odzianego tradycyjnie w spowijający półnagą sylwetkę płaszcz związany u szyi, błogosławiącego prawą ręką, lewą zaś prezentującego chorągiew rezurekcyjną - obecnie chorągwi brak, zaś prawe przedramię jest błędną rekonstrukcją pierwotnego, utrąconego. Uwagę zwraca klasycyzujący styl drapowania płaszcza z zastosowaniem miękkich, krągłych fałdów koncentrycznych upodobniających przyodziewek Chrystusa do antycznej togi. Modus ów pozwala dość ogólnie wskazać na czas powstania dzieła od 4. ćwierci XVII wieku do lat trzydziestych wieku XVIII. Korzystne wrażenie osłabia uproszczone opracowanie anatomii, a zwłaszcza fizjonomii, niższej klasy niż draperie. Polichromia płaszcza - karmazynowego z niebieskim podbiciem - jak też karnacja są wtórne, zapewne dziewiętnastowieczne, podobnie, jak i podstawa.